O książce: rok / AMPHITEATROW Aleksander Walentinowicz [1862-1923] - felietonista i prozaik. Inspiruje go wycinek z gazety, fragment przypadkowo podsłuchanej rozmowy, skandal w moskiewskich kręgach arystokratycznych, będący materiałem na felietony, czasem bardzo przejmujące. Jeden z nich, „Władcy oszustw”, czyli Romanowowie, spowodował wygnanie A. do Minusińska [1902]. Postać felietonowa zabarwia całą twórczość A. Pisze wiersze, dramaty, artykuły krytyczne i powieści - o artyście Dalmatowie i arcykapłanie Awwakumie, o Neronie („Bestia z Otchłani”), o życiu i zwyczajach. koniec XIX wieku. (powieści „Lata osiemdziesiąte” i „Lata dziewięćdziesiąte”), o problematyce kobiecej i prostytucji („Wiktoria Pawłowna” i „Maria Lusiewa”) – zawsze rozwlekłe i prawie zawsze powierzchowne. A. przyciągają kroniki publiczne o szerokim zasięgu epoki. Od niego znajdziemy dzieła z epoki pańszczyzny („Księżniczka”), z życia teatru („Zmierzch bogów”), o tematyce okultystycznej (powieść „Kwiat ognia”). „Bieganie przez życie” – tak charakteryzuje twórczość A. jeden z krytyków. Większość książek A. to zbiór felietonów starych i nowych. Techniki bulwarowe A. przyczyniły się do jego dużej popularności, zwłaszcza wśród warstw drobnomieszczańskich. Portrety postaci nadają jego pracom charakter ciekawych dokumentów społeczno-historycznych.